Kuik Józef 1899-1977

28 grudnia 1918 roku na wezwanie Andrzeja Kopy stawił się w punkcie zborczym oddziału powstańczego w Dopiewie. Brał udział w zajęciu stacji kolejowej i budynku telefonów w Dopiewie. Pod dowództwem porucznika Antoniego Szyftera pełnił służbę patrolową. 5 stycznia 1919 roku brał udział w walkach o Wolsztyn. W połowie lutego 1919 roku wraz ze swoim oddziałem wyruszył na front pod Zbąszyń i przebywał tam do połowy kwietnia. Już w szeregach 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich, w maju 1919 roku, wyruszył na front północny Powstania Wielkopolskiego w rejon Chodzież-Szubin. W nocy z 18 na 19 czerwca 1919 roku brał udział w krwawych walkach pod Rynarzewem. Z 3. kompanią 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich wyjechał na front ukraiński, na odsiecz Lwowa i obronę Małopolski Wschodniej. Walczył nad Gniłą Lipą, zdobywał Janczyn, Narajów, Brzeżany, Wiśniowczyk, Budzanów, Kopaczyńce i Husiatyń. Od sierpnia 1919 roku uczestniczył w walkach na Wołyniu. Z początkiem września 1919 roku wrócił do Wielkopolski. Po ukończeniu kursu telefonicznego w Pleszewie przydzielony został do kompanii łączności 10 Pułku Strzelców Wielkopolskich. W lutym 1920 roku wyjechał na front litewsko-białoruski. 15 sierpnia 1920 roku brał udział w wielkiej ofensywie wyruszającej spod Warszawy. Po zdobyciu Nasielska i Pułtuska pułk obsadził granicę z Litwą. W grudniu 1920 roku pułk został wycofany do Wielkopolski. Od połowy stycznia 1921 roku pełnił służbę w sztabie 17 Dywizji Piechoty, zaś w maju tego roku został przeniesiony do kompanii telegraficznej Dowództwa Okręgu Generalnego w Poznaniu. 29 listopada 1921 roku został zwolniony z wojska.
Wyjechał z Konarzewa do Dąbrowy Górniczej i podjął pracę w Kopalni Flora jako pomoc górnicza.

W 1923 roku został przeniesiony do rezerwy. 1 lipca 1923 roku został przyjęty do służby kolejowej przez stację PKP Sosnowiec w charakterze hamulcowego i delegowany do pracy na stacji PKP Piotrków Trybunalski, gdzie bez przerwy pracował do września 1939 roku. Podczas bombardowania 2 września 1939 roku został ranny w głowę i kręgosłup. Od 8 do 28 września 1939 roku uczestniczył w obronie Warszawy. Z początkiem października 1939 orku powrócił do Piotrkowa Trybunalskiego i pozostawał bez pracy. 6 czerwca 1941 roku opuścił Piotrków Trybunalski i jako niezdolny do pracy zamieszkał wraz z rodziną w Konarzewie u swojej matki. 31 października 1945 roku został zwolniony ze służby kolejowej i przeniesiony na emeryturę przez Kolejową Rejonową Komisję Lekarską z powodu trwałej niezdolności do służby kolejowej. 9 września 1952 roku skierowany przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej do pracy w Spółdzielni Ochrony Obiektów w Poznaniu, a 22 kwietnia 1959 roku zwolniony z pracy z powodu choroby. Rentę otrzymywał z Biura Rent Kolejowych w Olsztynie.

Zweryfikowany jako Powstaniec Wielkopolski przez Związek Weteranów Powstań Narodowych 1914-1919 (przed 1939 rokiem) i Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu (po 1945 roku). 1 października 1949 roku został członkiem ZBoWiD-u – Koło Poznań Jeżyce, później, od 1 stycznia 1976 roku – Koło w Dopiewie. Był żonaty z Natalią Kempa. Miał 2 córki. Zmarł 2 listopada 1977 roku w Konarzewie i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Pamiątkowym Za wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Brązowym Medalem Za Długoletnią Służbę, Odznaką Pamiątkową Wojska Wielkopolskich i Odznaką Pamiątkową 68 Pułku Piechoty.